Ook een frietist gaat er wel eens tussen uit, bijvoorbeeld een paar dagen skiën in de bergen. Zo ging ondergetekende vorige week nog even een paar dagen naar het diep in de Italiaanse Alpen verscholen wintersportoord Livigno. Dat er in april nog meer dan genoeg sneeuw ligt in dit (belasting)paradijsje bewijst onder meer deze foto. Ook valt u misschien op dat er niet al te veel mensen op de pistes waren. Dit alles heeft er aan bijgedragen dat er bijzonder fijn geskied is door mij en mijn familie.

Italië staat natuurlijk bekend om zijn uitgebreide keuken en bourgondiër als ik ben heb ik daar natuurlijk uitgebreid van genoten. Zo heb ik in die kleine week onder meer pizzoccheri, gnocchi, risotto, polenta, rucola, taleggio, scimudin, gorgonzola en véél funghi porcini gegeten. En friet natuurlijk! Want door deze uit de hand gelopen friethobby kan ik eigenlijk niet ergens heen en daar dan géén friet eten.

Het restaurant waar ik friet ging eten (als lunch) werd Bar Ristoro La Costaccia op 2360 meter hoogte tussen de pistes en liften gelegen. Een typische skibar waar je binnen en buiten op het terras kan zitten en een drankje en een hapje kan bestellen. Voor 3 €uro stond daar op de kaart een portie patatine fritte en wat dat betekent hoef ik u niet uit te leggen.

De frietjes kwamen in een behoorlijke portie (dat zou wel een plus opleveren) en werden standaard geleverd met een zakje ketchup en een zakje mayonaise van het merk Qualitaly. Ook stak er een saté prikker in de friet, maar waar die voor nodig is zou ik niet kunnen zeggen, als vorkje is zo'n dun staafje maar nauwelijks geschikt en als je té enthousiast je frietje aanvalt zou je je er nog aan kunnen verwonden.

Maar hoe smaakte de friet nou? De friet zag er keurig uit, maar was een beetje te kort gebakken waardoor hij een beetje bleek zag en net een beetje te rauw smaakte. Volgens mij was het wel gebakken in schoon vet, want ze zagen er dus wel mooi uit. Al met al smaakte het niet eens zoveel anders dan in Nederland en voor de kwaliteit zou ik een gemiddelde score geven. Samen met een mooi pilsje van het Italiaanse merk Nastro Azzurro (lekker bier trouwens) leverde dit een blije frietist op.

Zie Cult voor een overzichtje van alle foto's.