Er was eens een dag, niet heel lang geleden dat teleiotes mij vroeg of ik mee wilde naar Rotterdam. Mijn eerste reactie was natuurlijk, Rotterdam, wat moeten we daar dan? Blijkbaar was er in een hal een verzameling met kunst te zien, laten we het daarom de `kunsthal' noemen, en wel van een moderne (wat heet, geboren 22 juli 1882, wie nu weet wie het is mag het zeggen), Amerikaanse kunstenaar. Nu zou dat alleen nog geen reden zijn om naar Rotterdam te gaan, maar een paar nieuwe recensies schrijven over Rotterdamse friet natuurlijk wel.

En zo geschiedde, we vertrokken (na pijnlijk geschrokken te zijn van de prijzen van de spoorwegen) in westelijke richting. De nodige reistijd later arriveerden wij in de grauwe bouwput die station Rotterdam centraal heet en probeerden wij allereerst de voornoemde kunsthal te vinden. Ik zal u verder niet vermoeien met een beschrijving van het aanschouwde en meteen ter zake komen. Na de tentoonstelling gezien te hebben, hadden we namelijk honger en gingen we dus op zoek naar friet.

Rotterdam is een wat vreemde stad, wat friet betreft, want hoe ver we ook tot in de verre inheemse Rotterdamse uithoeken zochten, de ene friettent was dicht, de ander verdwenen, een volgende de term friettent niet waardig en ga zo maar door. Al snel bleek dat het geen gemakkelijke zoektocht zou worden, terwijl we alleen maar meer honger kregen. Ten slotte hebben we van arrenmoede maar friet bestelt bij een klein Chinees zaakje wat ergens tussen de vele traditionele en minder traditionele recepten ook friet op de kaart had staan. Edoch dit was niet wat we ons hadden voorgesteld bij een friettocht in Rotterdam, dus moedig gingen we verder opzoek naar de volgende friettent.

Helaas begon het te regenen waardoor de zoektocht nog zwaarder werd dan deze tot nu toe al was, we raakten het spoor bijster en zagen nu niet eens meer zaken die ook maar in de buurt kwamen van een waardige friettent. Het was om gedeprimeerd van te worden, zodanig zo dat we in de verleiding kwamen om een kist sinaasappels te stelen bij gebrek aan friet, om toch maar iets te eten te hebben. Het dieptepunt bereikten we dan ook toen we in de regen gedeprimeerd sinaasappels zaten de eten voor de deur van wat een friettent had moeten zijn, maar een gesloten bakker was.

Nadat we ons moreel met veel moeite weer zodanig hadden opgevijzeld dat we het waagden om verder te lopen bleek er toch nog een klein lichtpuntje. Niet lang voordat we het station weer bereikten zagen we het stalende goudgele licht van een Bram Ladage, waardoor wij gelukkig toch nog friet konden eten.

Het volgende persbericht is bij ons binnen komen rollen;

"Amsterdam, 12 januari 2010 - Vanmiddag beleefden de bezoekers van de Horecava een primeur: tijdens een persconferentie in de RAI presenteerden de gebroeders Beckers, uitvinders van de frikandel, hun nieuwste vondst. De Mammoet is een 26cm lange snack met een eigen saus, en is alleen verkrijgbaar bij cafetaria. (...)

De introductie van de nieuwe snack zal niet ongemerkt voorbijgaan aan de cafetariabezoeker: elke Mammoet heeft een opvallend rood bakje én z'n eigen zachte, zoet-pikante saus. Voor in de snackbar is een scala aan point-of-sale-materialen ontwikkeld. Daarnaast is er een tv-commercial die de Mammoet binnen no-time bekend zal maken bij het grote publiek. (...)

De Mammoet is vanaf februari verkrijgbaar bij snackbars overal in Nederland."

De mammoet. Een langere frikandel dus. Is langer beter? In ieder geval houden we van frietopia van ontwikkeling, dus hier. De eerste die een Mammoet in het wild (de cafetaria dus) spot en ons een foto en een verslagje opstuurt wint een fantastische prijs!

Die fantastische prijs is dan een authentiek frietopia t-shirt of een frietmeet met de frietopia crew onder het genot van een frietje. Als het een erg goed verslag is misschien wel allebei. Succes!

Misschien had u het al gezien, maar onze Hall of Fame is op veler verzoek aangepast. Naast de tien beste friettenten overall hebben we nu aparte lijsten voor de beste kwaliteit en de beste sfeer. Veel mensen waren namelijk op zoek naar de zaken die op die punten het beste scoorden en dat is nu in een oogopslag duidelijk. Onmiddellijk na de invoering zijn er mensen aan het recenseren geslagen en dat is natuurlijk een mooi bijeffect. Nu maar hopen dat deze lijn zich doorzet en friettenten hun best gaan doen om in alle drie de Halls of Fame terecht te komen!

Het jaar 2009 loopt alweer ten einde. De kerstdagen zitten er weer op en over drie dagen is het alweer oudjaar. Graag wil ik iedereen er nog even snel aan herinneren dat de Frietopia Awards binnenkort weer uitgereikt gaan worden en dat het nu zo'n beetje de laatste kans is om nog in 2009 een recensie te schrijven die meetelt voor de Awards. Belangrijk is natuurlijk wel om serieus en objectief te blijven, zoals altijd.

Af en toe wordt je gewezen op een artikel dat zo bemoedigend is, dat het een aparte blog verdient. Onder die noemer valt dit artikel dat 29 november in de Gelderlander stond:

"BRUSSEL (ANP) - Ondanks de opmars van McDonalds en pita-huizen, blijven Belgen de voorkeur geven aan de gewone patatzaak. Meer dan de helft van de Vlamingen (57 procent) gaat maandelijks naar zijn 'frietkot'. Voor het hamburgerrestaurant en de pitabar is dit respectievelijk 18 en 22 procent. Dat blijkt uit onderzoek onder Belgische consumenten waarvan de resultaten zondag bekend werden gemaakt.

De Belgen zeggen vooral af te komen op de smaak van de patat frites. Andere pluspunten zijn de snelle bediening en het gemak. België telt nog een groot aantal patatzaken, soms in bouwvallige caravans of schamele schuurtjes. Om de patatcultuur levend te houden, begint België maandag aan de jaarlijkse 'week van de friet'. Dit jaar is daarbij ook Frietrock: een reeks concerten in en rond de frituurzaken.

Patat frites is volgens de overlevering een Belgische uitvinding. Inwoners van de steden Namen en Dinant konden geen vis meer in de olie bakken toen de Maas rond 1680 was dichtgevroren. Als noodoplossing deden ze dat met reepjes aardappel. Een ander verhaal wil dat kermisklant Fritz begon met aardappels ('patatten' in het Vlaams) in de olie te bakken, waarna de naam 'patat frites' zou zijn ontstaan."

Jammer dat hier in Nederland in de steden de grote Americaanse ketens langzaam de overhand krijgen. Dank aan WTULTC voor het artikel!