Op Maandag 14 en Dinsdag 15 November 2005 vond een dubbele friettocht plaats in Arnhem. Dit was met in het totaal elf bezochte friettenten een duidelijk voorbeeld van een friettocht nieuwe stijl. Hoewel deze friettocht enige tijd door is gegaan voor nummer twaalf, is het volgens de huidige telling eigenlijk de Dertiende Officiële Frietopia Friettocht.
Verslag
Het leek me een goed idee om Arnhem, in navolging van Nijmegen, eens echt compleet te krijgen, en dus heb ik samen met Kafir een friettocht gepland in Arnhem. Het eerste wat bleek was dat er niet nog maar tien, maar eerder ruim twintig friettenten gerecenseerd moesten worden. Dat ging dus niet lukken, zelfs niet als we én maandagavond én de hele dinsdag friet gingen eten. Helaas zijn zelfs onze maaginhouden niet oneindig.Tijd om de taken dus duidelijk te verdelen. De friettenten werden ingedeeld op wijk, en het plan werd opgevat om op maandagavond de vijf friettenten te bezoeken in het centrum die nog niet opgenomen waren in de database. Dinsdag zouden er nog eens zo’n acht friettenten worden gerecenseerd.
Maandagavond
Op maandagavond waren we maar liefst met vijf mensen – een aantal dat normaal gesproken alleen bij Meet & Friets wordt gehaald. Het was namelijk gelukt om een lid van Frietopia dat nauwelijks actief was over te halen om ook gezellig mee te komen, en verder waren Erik en Kerux van de partij. Dit betekende dat we in de vier friettenten die we hebben bezocht met z’n vijven acht porties friet hebben gegeten om de kosten (en calorieën) een beetje te drukken.
In het centrum van Arnhem bleken alle friettenten die nog op het schema stonden op maandagavond gesloten te zijn. Pas zodra we verder uit het centrum waren en ons naar het Spijkerkwartier begaven vonden we een friettent die wel open was, de Dolfijn. Vanaf daar zijn we verder gelopen naar Sonsbeek. Twee van de friettenten op de lijst bleken inmiddels van naam veranderd en eentje verkocht niet eens meer friet. Een groot verlies voor Arnhem.
Het thema van deze friettocht was duidelijk efficiëntie: bij twee van de vier friettenten, Rodi en Mesopotamië, werd maar één frietje gegeten door alle vijf frietisten, en het werd ook nog buiten de friettent opgegeten. We waren bijna hangjongeren te noemen. Op de terugweg werd er nog telefonisch contact opgenomen met outis om hem mee te laten proeven van de sfeer en ook om plannen te bespreken om het systeem van de database rigoreus te veranderen.
Een memorabel moment op de terugtocht naar het station was toen we langs een cafetaria kwamen dat in een prachtig pixelated logo op het raam verkondigde dat het MAC A ROMI heette. En daar hielden de humoreuze taalpraktijken nog niet op: je kan er namelijk een frietje kurry bestellen. Hoewel we voor de avond toch echt vol zaten namen we ons voor om hier zo snel mogelijk van die mogelijkheid gebruik te maken.
Dinsdag
Dinsdag was het plan om vijf á zes friettenten te bezoeken. Uiteindelijk zijn het er zeven geworden door heel Arnhem heen. Één adres dat als friettent in het telefoonboek stond bleek de standplaats van de kar van de Frietspecialist te zijn. We zagen de kar al staan, en de teleurstelling werd ruimschoots goedgemaakt door het feit dat op de route naar friettent het Hoekje, de dichtstbijzijnde friettent, cafetaria Marmara bleek te liggen, dat op het moment van de friettocht als beste van Arnhem aangeschreven stond.
We besloten er een frietje gaan eten ondanks het feit dat dit een second opinion-recensie zou worden. Er zaten al twee meisjes binnen in het erg kleine cafetaria, maar de vriendelijke man van de bediening ging even stoelen voor ons halen zodat we ook konden zitten. Aan de muur hing de Frietopia-lijst met friettenten in Arnhem, verdeeld op score. Ik droeg mijn Frietopia-t-shirt, en zodra de man van de bediening dat zag begon hij een praatje over Frietopia en hoe trots hij was over de beoordelingen, die overigens duidelijk niet meer dan terecht bleken. Het bestelde frietje ketchup werd een frietje geserveerd met tomatenpuree, iets wat Kafir en ik met verbazing opmerkten. We besloten dat het eigenlijk alleen maar een verbetering was.
Hierna vertrokken we naar friettent Het Hoekje 200 meter verderop, waarover ik alleen kan vermelden dat het beste punt van de friettent helaas is dat Marmara er zo dichtbij ligt. Verder waren er niet echt veel bijster bijzondere friettenten, hoewel ik nog wel wil wijzen op de eerste friettent van de dag, een Chinees restaurant annex cafetaria genaamd Ho-Me waar de friet netjes op een bord wordt geserveerd met erg lekkere pindasaus. Rond een uur of zeven besloten we de friettocht af te breken omdat we allebei gewoon vol zaten, maar wel erg tevreden waren met de resultaten.
Zie ook: meer friettochten.